سؤال و جوابى براى امروز!

با يك دنيا عشق به او سلام كرد، «همه هستى ام فداى شما!؛ سؤالى دارم به وسعت تاريخ، سؤالى كه دغدغه تمام زنان بوده، هست و خواهد بود»؛ قبل از اينكه بپرسد دوست داشت ايمانش را ثابت كند و نشان دهد كه هر پاسخى بگيرد به جان و دل خواهد پذيرفت،«خدا شما را براى تبيين حقايق هستى فرستاده و قلب ما لبريز از اعتقاد به شما و خداى شماست»؛

سؤالش چند جمله اى بيش نبود، اما، هم سوال بود، و هم اذعان به اينكه وظيفه اش را ميداند؛ سوالى كه نه براى اعتراض بلكه براى رسيدن به سعادت، براى اينكه رسالتش را در زندگى اجتماعى بداند. «ما زنها از نظر فعاليتهاى اجتماعى محدوديم و بايد در خانه بمانيم، در حاليكه بايد در رفع نياز جنسى مردان و براى فرزندآورى و تربيتشان آماده باشيم؛ اما مردان در تمام فعاليتهاى اجتماعى حضور دارند، در نماز جمعه و جماعت شركت ميكنند، حج بعد از حج مي روند و از همه بالاتر در جهاد شركت ميكنند؛ اى رسول خدا آيا راهى هست تا ما در اجر آنها شريك باشيم و به اجرى معادل اجر آنها برسيم؟»

رسول خدا از سوال او مسرور شدند و چهره مباركشان را تماماً به سوى أصحابى كه از ژرف انديشى و كمال خواهى آن زن درشگفت بودند، برگرداندند و گفتند: «آيا شما تا به حال شنيده‌ايد گفتارى از زنى كه در أمر دينش، و در مسأله‌اى از مسائل مذهبش، پاكيزه‌تر و منطقى‌تر و نيكوتر از گفتار اين زن باشد»!؟ آنگاه رو به او كرده فرمودند: «اينك برو و به تمام زنانى كه در انتظار پاسخ به سر ميبرند خبر بده كه: بهتر شوهردارى كردن شما، و دنبال رضا و طلب خواسته‌هاى شوهر بودن، و در امور، متابعت و موافقت او را نمودن، ثوابى به شما مى‌دهد كه معادل با تمام أجرهائى است كه خداوند براى مردان قرار داده است.»

أسماء كه دانست راه براى بندگى و قرب به پروردگارش باز است و حتى همچون مردان مجاهد ميتواند بسوي كمال الهى خويش گام بردارد؛ نميدانست مسرت و خوشحاليش را چگونه ابراز كند، در حاليكه باز ميگشت مرتبا فرياد ميزد: لا اله الا الله،لا اله الا الله، الله اكبر، الله اكبر ...    

بركرفته از كتاب شريف رساله بديعه (حضرت علامه آيت الله حسينى طهرانى)